Płynąć z falą

Ostatnio staram się żyć tak, by nie zamartwiać się na zapas. Żeby poddać się przeznaczeniu, przyszłość jest nieunikniona i nie mogę się jej bać. Szkoda nerwów na coś, co i tak się wydarzy. To jest bardzo trudne. Co chwilę gdzieś dopada lęk, czasem tak bezsensowny, że wstyd się przyznać. Np wczoraj znalazłam awizo w skrzynce. Mąż mi mówił że nie ma sensu jechać na pocztę bo na pewno nie będzie, ale się uparłam "bo będę się denerwować". I miał rację. Teraz muszę czekać do poniedziałku, i zgodnie z tym co sobie założyłam, staram się tym nie denerwować. To bardzo trudne gdy w głowie pędzą mi myśli: a może to Inea? a może Rzecznik Praw Pacjenta? Albo ZUS? I wymyślam tysiąc planów, co zrobię gdy to będzie list od .... i będzie niepomyślny. Sama sobie tłumaczę, że moje nerwy sytuacji nie zmienią. Tylko jak przekonać samego siebie? Tym bardziej mnie to dziwi, że takimi bzdurami się zadręczam, bo straciłam dziecko i to jest PROBLEM, reszta to jakieś pierdoły. A więc spróbuję płynąć. Z falą. Czasem dobrze jest nie mieć nad czymś kontroli.

Będzie dziecko

w mojej rodzinie. Moja siostra bliźniaczka jest w 12 tyg ciąży. Bardzo się ucieszyłam gdy się dowiedziałam, ale cały czas czuję gdzieś tam we mnie przyczajoną panikę. Bo co jeśli ona też urodzi dziecko z Downem? Przed każdą wizytą u lekarza przypominałam że ma powiedzieć jej że jej siostra bliźniaczka pierwsze dziecko urodziła chore, pilnowałam kiedy ma badania genetyczne. Ryzyko wystąpienia wady u jej córeczki (tak to dziewczynka!) wynosi 1:64 tysięcy. Bardzo niskie. Ale nadal się boję. A co jeśli coś się wydarzy przy porodzie? Nie potrafię tego strachu ogarnąć.

Najtrudniej

Gdy pojadę na cmentarz ( a mam w tej chwili 270km do przebycia), usiądę sobie na ławce to tak jak by czas przestał płynąć. Tam naprawdę przyjemnie się siedzi, bez względu na pogodę. Tam zaklinam rzeczywistość i boli jakby mniej, tam też łzy płyną swobodnie,tak że aż zanoszę się od płaczu i potem jeszcze długo przestać nie mogę. Ale lubię to. To bardzo oczyszczające: wywalić z siebie żal i ból i potem przez cały kolejny rok żyć. Ale przychodzi ten moment, gdy trzeba odejść. Wstajesz z ławki, stoisz i przeciągasz ten moment. Bo najtrudniej jest się odwrócić i odejść. A jak już to zrobisz to jeszcze kilka razy się oglądasz. Czujesz że go zostawiasz. Jest Ci przykro a ten żal miesza się z poczuciem winy. Odwracam się od Ciebie. Zostawiam Cię. I serce się rozdziera jak wtedy gdy powiedzieli "przykro nam, ale dziecko zmarło". I wiesz że już go nie zobaczysz. Dlatego postanowiłam że przeniosę go bliżej, tu gdzie mieszkam.Bólu rozstania nie zmniejszę ale będę mogła siedzieć na ławce częściej, wtedy gdy będę chciała.

Ile mnie tu nie było!!!

Ile mnie tu nie było... Nie czytałam wcześniejszych postów. Już nie mogę. Próbowała, ale jest w nich tyle bólu, że zastanawiam się jak ktoś w ogóle mógł to czytać? To strasznie ciężkie. W moim życiu zmieniło się wiele: adres zamieszkania (mam dom na wsi), praca, Pola ma prawie 7 lat (!)a ja spokój w sobie. Przez większość czasu, ofkors. Łzy na wspomnienie Zefirka pojawiają się już tylko w okolicach 1 listopada, jego urodzin i daty śmierci. Choć przyznam się że w zeszłym roku zapomniałam o 5 marca. Przypomniało mi się kilka dni później. Ale nie miałam do siebie żalu, raczej ulgę poczułam. Bo to znaczy że nie patrzę już wstecz, jestem skoncentrowana na przyszłości. Chyba jestem inną osobą.

Wszystkie czujemy to samo

"Mogę teraz o tym spokojnie rozmawiać, ale w sercu ciągle czai się rozpacz, żal. I strach." "[...]przez długi czas miałam problemy ze wznowieniem współżycia seksualnego. Nie znajdowałam w nim przyjemności, było dla mnie synonimem bólu i rozpaczy. I ogromnego strachu, że mogę znów zajść w ciążę i stracić kolejne dziecko albo urodzić głęboko niepełnosprawne" "Nikt z rodziny nie jest w stanie wesprzeć kobiety cierpiącej po śmierci dziecka" To nie moje. Pewnej dziennikarki. Ale mogło by być. Każdej z nas, która przeżyła własne dziecko. Narodzone czy poronione.

Drugie?

Pola skończyła 3,5 roku, może warto pomyśleć o drugim dziecku. I myślę, ale wszystko sprowadzam do kategorii "kiedyś, w przyszłości". Tłumaczę to sobie, że mam dopiero 26 lat, ze jeszcze przynajmniej 9 lat mam na to żeby poważniej o tym pomyśleć, podjąć jakieś decyzje. Ale gdzieś z tyłu głowy mam to drugie (trzecie) dziecko cały czas. Rozważanie mieć czy nie mieć? Tylko myśl o nim wraca w momentach nie bardzo szczęśliwych dla rozmyślań o różowym bobasie... i tak oto czytam artykuł o 17-latce która wyskoczyła z ona na 8 piętrze, od razu myśl "muszę mieć drugie dziecko! Teraz!Zaraz! Bo jak coś się stanie temu pierwszemu nie będę miała dla kogo żyć!". Chwilę potem widzę reklamę na Polsacie z chorymi dziećmi (warto pomagać) i myślę "o nie, nie będę ryzykować drugiego dziecka, zbyt dobrze pamiętam jak było z Zefirem, nie chcę tego przechodzić, dał Bóg palec nie żądaj całej ręki." Za chwilę znów myślę że wiem, że jeśli będzie tylko Poleczka to będziemy tego kiedyś żałować, że dom nie był pełen śmiechu dzieci... Nie miałam okazji być rodzicem który nie musiał mierzyć się ze stratą dziecka i nie wiem, czy te myśli są normalne u zastanawiających się nad powiększeniem rodziny cz też nie. Zdecydowanie wolałabym rozważać to tylko w kategorii odpowiedniego czasu, możliwości finansowych. Nie wiem czy to wynika ze strachu, czy z doświadczenia życiowego-pełnej świadomości tego jak może być. Niekoniecznie niebiesko lub różowo. Kiedyś gdzieś przeczytałam że jak się jest bardziej na nie niż na tak w kwestii posiadania dziecka to lepiej wybrać opcje nie. Bo wtedy ewentualnie skrzywdzi się tylko siebie. Tylko ja cały czas próbuję się upewnić że na pewno jestem na nie i ciągle tej pewności nie mam...

Mleko z piersi

Dziś w nocy przyśnił mi się Zefirek- miał 2,5 miesiąca gdy umierał.I nic. Nie płakałam, nie przebudziłam się, spałam dalej spokojnie. Moja psychika jest już "w miarę" zdrowa, nie reaguje emocjonalnie. Ale moje ciało tak. Ono reaguje. Gdy rano wstałam, miałam koszulkę mokrą od mleka, mleka wypływającego z piersi. Ono nie zapomniało.